Bir İleri İki Geri
Televizyonun insan psikolojisi üzerindeki etkileri hakkında ne düşünüyorsunuz? Kara kutu, aptal kutu gibi isimlerle anılan bu televizyon bizi nerelere götürüyor. Bence iyi yerlere değil. Duyarlılığımızı bu kadar zedeleyen başka ne icat ettiler ya da insanoğlu televizyonla özüne mi döndü, bilmiyorum. Psikolojik olarak bir duygu emici olarak görüyorum televizyonları. Ruhunuzun en derin ışıklarını emiyor ve içine hapsediyor adeta ve elinizden hiçbir şey gelmiyor sanki. En derin acılara susmayı öğretiyor bizlere bu kara kutu. Her gün gördüğümüz acı haberlere her gün biraz daha sessiz kalmayı öğretiyor ama teknoloji bizi ileri götürmeliydi, değil mi? Biz neden bir ileri iki geri gidiyoruz öyleyse. Durduğumuz yerde de saymıyoruz artık, sadece ve sadece geri gidiyoruz. Hissizleşerek, tepkisizleşerek hem de. Onlarca kötü olay görüyoruz, sonra bu olayların sadece bir senaryo olmadığını öğreniyoruz; dudaklarımızdan artık vah yazık kelimesi bile dökülemiyor ama. Anlamlarını yitiriyor duygular ve değerler. Anlamsızlaşıyoruz biz de duygularımızla beraber.
Kara kutu nedir? Televizyonlar için kara kutu dendiğini daha önce hiç duymuş muydunuz? İçinde renkli bir dünya varmışçasına bizi hapseden bu kara kutuların hayatımıza girmesiyle neler değişti peki?
Özellikle son 20 yılda teknolojinin gelişmesi, internete olan erişimin artması ve televizyonlarında her eve hemen hemen girmesiyle beraber bambaşka bir kuşak yetişmeye başladı. Sözlerim herkesi kapsayan genel bir kural olmamakla beraber "bilinçli bilinçsizliğe" sebebiyet veren olaylar yaşanmaya başladı.
Hiç kimse silah zoruyla sizi televizyon karşısına oturtmuyor fakat hemen hemen çoğumuz arkada ses olsun, aman vakit geçsin diyerek bir kere de olsa televizyonu açmıştır.
Peki bunun zararı nedir?
Bilinçli olarak açtığımız bu kara kutular, artık öyle bir hal aldı ki, iyi haber alamamaya gerçekleri kabullenip susmaya mahkum ediyor bizi. Bir iki kötü habere ahlayıp vahladıktan sonra bir de bakıyorsunuz alışmışsınız kötü haberlere ve arkada ses olsun diye açtığınız televizyon size ne söylerse söylesin bilinçsizce dinliyorsunuz. İleriye götürmesi gereken teknoloji sizin duygularınızı emer hale geliyor. Ataerkil zihniyete sahip dizilerde kadınlar dövülüyor siz karakterin ne kadar yakışıklı göründüğünden bahsediyorsunuz, bir masumun canı gidiyor ve siz artık dün 3 kişinin haberi vardı bugün ise tek bir kişi diyeeek burun kıvırır oluyorsunuz.
Ne izlediğinizi bilmemekle beraber başında kaç dakika geçirdiğini bile hatırlamadığınız bir hal alıyor durum.
Oysa eskiden saatlerce edilen sohbetlerle salonlar şenlenir kahkaha sesleri yükselirdi evlerden. Siz de eskileri biraz olsun özlemediniz mi?
Bir cenaze olduğunda günlerce kapalı kalan televizyonlardan izlerkeb tonlarca cenazeye sessiz kalan bir topluma nasıl evrildik biz?
Senin Tepkin Nedir?
