Çiçekler Dalında Değil,Yüreğinde Güzel

Bu ara sürekli karşıma çıkan bir dize;

"Ben öldükten sonra getireceğiniz çiçeği çöpe atın.Mezar taşları çiçekten anlamaz”

Ben varken yoktunuz;yokken ben,varlığınızın ne kıymeti var!Yalandan ağlamayın sakın zira ağlayan anama hakaret olur!

Bazen tükendiğini hissediyor insan,onca zaman içinde kaybolduğunu..

Hiçlik ile hiç olmamışlık arasında garip bir tesadüf gibi!Görünmek için onca gözyaşı batağına tutuşturulmuş bir garip sözcük “Hiç”..

Oysaki,öyleki,mademki..

Gerek yok açıklamalara,olmazı oldurmak için uğraşmaya,kelime ziyanına hele,hiiiç gerek yok!

Zaman kıymetli,saat akıyor..zor olmayayım istiyorsun..Bu evrende,garip bir Zührey’dim,hoş bir sadam kalsın yeter..Sen dedikçe,daha çok basılıyor üstüne!Daha çok zorlanıyor,daha çok susturuluyorsun..Sustukça,sustuğun yerlerden tekrar vuruluyor,şefkatle öpülsün gözyaşlarım derken kaybedilmiş bir kitap yaprağı gibi savruluyorsun!

Ne güzel değil mi göz göze gelmek?Farklı düşünsekte,aynı müzikte dans edebilmek,aynı ezgilere kadeh kaldırabilmek!Ne kadar yaşayacaksın ki hadi söyle;altmış yıl,yetmiş,hadi yüz olsun.Onca kalabalığın içinde ılık nefesimi sana duyursam,anlasan manasızca içimde kopan o garip boşluğu misal!çok mu?ya da yok mu?yok mu kıymetli vakitler,o koşturmacalar,kıskançlıklar,riyasızlıklar,ihanetler arasında bu?

İki kelimelik hayat oysa,"ben öldüm!" Bu Dünyadan bir Zühre geçti sadası kaldı mı,Tahir onu çok sevdi kavuştu mu?Mezarlarında güller yetişirmiş şimdi,hadi söyle kimin umrunda?!

Yine görüşelim.

Şeyh Edebali'nin duasıyla,

İnsana rast gelesin!