3 yaş sendromu

Çocuğum “Otur” diyor. Oturuyorum, neden oturdun diye ağlıyor. “Peki kalkayım.” diyorsun. Bu defa neden kalktın diye ağlıyor. Hatta ağlamanın da ötesinde kendini yerlere atıp krizlere giriyor. İşte 3 yaşında bir çocuğunuz varsa, tam olarak yaşadığınız durum bu. Acaba çocuğum bana neden böyle davranıyor diyerek karalar bağlamaya hiç gerek yok. Çünkü bilimsel tespitlerle ortaya konulmuş, alan literatüründe de “3 yaş sendromu” olarak yerini almış.

Anne yüreği işte bilimsel tespitlerle izahı yapılmış olsa da içi rahat etmiyor. Ancak biraz araştırma yaptığımızda görüyoruz ki çocuğumuzun bu şekilde davranmasının altında yatan sebepleri var. Nasıl ki ergenlik dönemine girdiğinde halk ağzındaki tabiriyle “büyüme ağrısı” çekiyorsa ergenlerimiz, çocuklarımız da bu dönemde zihinsel olgunlaşma döneminden geçiyor. Hızlı büyüyorlar, gelişiyorlar evet ama sadece görünürde değil bilişsel olarak da bir ivme kazanıyorlar. Bunun da adaptasyon süreci pek kolay olmuyor. Peki biz anneler ne yapalım? Bırakalım çocuklarımız gönül rahatlığıyla ağlasın, ağlasın ki kendine gelebilsin. “Odana git, kapını kapat, ağla, sakinleş öyle gel!” gibi emir kipiyle yüklü, küçücük bedenlerin küçücük zihinlerine ağır gelecek büyük cümlelerle değil… Onların göz hizasına gelerek, “Merak etme ben senin yanındayım, sana sarılmamı ister misin?” gibi iç ısıtan sözcüklerle onların yanında olalım. Dikkatlerini başka yönlere çekecek aktiviteler teklif edelim. Resim, boyama, ilgi alanı her ne ise onu rahatlatacak çözümler sunalım. Bu süreç geçici merak etmeyin. Tecrübeyle sabit. Ve bu süreci sağlıkla atlatan çocuklar duygularını, öfkesini, ilişki yönetimini çok güzel kontrol edebiliyorlar. Bu nedenle sabretmeye değer; çünkü meyvesi çok kıymetli.

Çocuklarımızı daha iyi anlayabilme ve her daim sevgiyle sarabilme dileğiyle…