Kendimden Biraz

 Bu yıl ne kadar çok insan çıktı hayatımdan...

Bazıları sessizce , bazıları çıkmak istediğini belli ederek , bazıları sitem dolu sözlerle.

Çıkmasını istemediğim insanlarda oldu , istediğim de , hala geri dönmesini bekledğimde var tabii.. Ama tek bir cümle kurmadım  hiç biri için, bu hayat bana bunu öğretti , zamanın ne getireceğini kabullenmeyi öğretti, zaman zaman içim sızladı , guzel anılarımı hatırladım , kalbim acıdı , dikkatimi başka yöne cektim. Üzülürüm çünkü ben, içim sızlar benim .

Dışardan nasıl göründüğümü bilmiyorum ama geçmişe anılara çok kıymet veriyorum, ama yazmıyorum kimseye , aramıyorum , değer gördüğümü bilmek istiyorum çünkü, bana  kendimi iyi hissettiren insanlara yureğimi açmak istiyorum sadece.. Birilerinin hayatında insan kalabalığı olmak için durmak istemiyorum , ben yanlarındayken mutlu oldukları için durmalarını istiyorum, bence çok şey istemiyorum.

 Bu yüzden yalnızım , gururlu göründüğüm için yalnızım ama işin aslı bu değil . Bekliyorum , özlüyorum , sabrediyorum .. Sonra geçiyor .. zaman yoklugunuza alıştırıyor . Ama ben kaybetmiyorum sanki, yüreğimi açtıgım insanlar bilir ki çok severim ben , çoğu zaman kendimden taviz vererek , kendimi yok sayarak . 

 O yüzdendir ki basit görünmem , sevmenin basitleştirildiği bir dünya bana ağır geliyor , ama güçleniyorum. Asıl önem vermem gereken insanları görüyorum .

 TEŞEKKÜR EDERİM HAYATIMDAN ÇIKTIGINIZ İÇİN , BANA ÖĞRETTİKLERİNİZ İÇİN...