Neden takıntı sahibi oluruz?

Takıntılar ya da tıbbi tabiriyle obsesyonlar kişinin sağlıklı düşünmesini engelleyen, gerçeklik algısının değişmesine neden olan, kişiyi rahatsız eden, tekrarlayan, zorluk çıkaran düşünce ve duygulardır. Bir çok takıntı türü olduğu gibi aynı takıntının  birden fazla evresi olabilmektedir. Yani aynı takıntıya sahip olsak bile farklı tedavi yöntemi uygulanan hastalarla karşılaşabiliriz.

Takıntıların oluşma nedeni hakkında birçok araştırma vardır. Araştırmalar sonucunda sorunun temeline inildiğinde son durak çocukluk dönemi oluyor. Sigmund Freud OKB’nin (Obsesif Kompulsif Bozukluk) temel sebebini 1,5 ile 3 yaşları arasındaki çocukluk döneminde annenin veya o dönemde onunla ilgilenen kişinin çocukta derin izler bırakabileceğini ve bu durumun OKB ile sonuçlanabileceğini ileri sürmüştür. Bu dönemde çocuk anne ile ciddi çekişmeler yaşıyorsa, anne tarafından çocuk üzerinde mükemmeliyetçilik baskısı kuruluyorsa çocuk bundan oldukça olumsuz etkilenebiliyor. Elbette çocuğun hassas bir yapı sahibi olması, çevre ve karakteristik özellikler de oldukça etkili olabiliyor.

Obsesyonların başlangıç noktası kişinin kendi düşüncelerine sıra dışı şekilde anlam yüklemeye başlamasıdır. Kişi zamanla muhakeme yeteneğini kaybetmeye başlar. Daha önce yaşanmış olan travmalar farklı şekillerde dışarıdan gözlemlenebilir hale gelir. Bu yansımalar kimi zaman kişinin aşırı temizlik hassasiyeti göstermesi, kimi zaman ise hayatını olumsuz etkileyecek şekilde her şeyden şüphe duyması ve çevreye duyulan güvensizlik olarak yansıyabiliyor. Kişi genellikle üstesinden gelemediği içsel problemlerini üstesinden gelebileceği şekilde dışarı yansıtır. Örneğin temizlik hassasiyeti olan biri sık sık elini yıkama gereksinimi duyduğu zaman onun asıl mücadele ettiği şey elindeki kirler değil, kafasında olan ve hükmedemediği düşüncelerdir. Kişi bu durumda manevi sorunu fiziksel yolla çözme eğilimine girer.

Tedavilerde sorunun temeline inilir. Kişinin karakteristik ölçümleri yapılır ki bu durum uzmanlar tarafından “Ölçemediğimiz şeyi tedavi edemeyiz” anlayışıyla hareket edilerek oldukça hassas bir şekilde yapılır. Uzmanlar hastanın takıntı duyduğu konuyu kendi halinde çözümlemeye çalışmasını genellikle doğru bulmazlar. Çünkü olumsuz düşünce siz onu düşündükçe var olacaktır. Dolayısıyla sizin yok etmeye çalışırken dahi onu düşünüyor olmanız takıntınızı, vesveselerinizi besleyecektir. Bu durumun yaşanması hastalığın ilerlemesine neden olabilir. Aynı şekilde tedavilerde hastaların internet ortamında bulunmaları da hastalığın seyrini olumsuz yönde etkileyebilir. Bu nedenle uzmanlar hastaların internet kullanımını kısıtlama yönünde kararlar alabilmektedir.

Kişi vesvese anında “Dur – Düşün - Eyleme geç” metodunu kullanarak obsesyonuna karşı daha sağlıklı bir tavır takınabilir. Obsesyonlardan kurtulmak için 3 şeyi öğrenmek gerekir;

1. Geniş salonumuz olduğu halde kendimizi küçük bir çadıra hapsetmemeliyiz.
2. Kendi irademizle girdiğimiz bu çadırdan bizi bir başkasının kurtarmasını beklememeliyiz.
3. Takıntılarımızla bilinçsizce müdahale ederek onu beslememeliyiz.

                                                                                                                                                                              Gübre koyma kötü otların köküne, büyürler.

                                                                                                                                                                                                                                    William Shakespeare